ଶଦ୍ଦ
ଲତା ବେହେରା
ପ୍ରଥମେ ଅକ୍ଷର ସୃଷ୍ଟି ହେଇଥାଏ
ଦ୍ୱିତୀୟେ ଆସଇ ଶଦ୍ଦ
ଶଦ୍ଦ କଥା ଯେବେ ମନେ ପଡିଥାଏ
ଲାଗୁଥାଏ କେତେ ସ୍ତବ୍ଧ ।
କେମିତି ଶଦ୍ଦ ଯେ ଗଢା ହେଇଥାଏ
ଶଦ୍ଦରୁ ବାକ୍ୟ ହୁଅଇ
ଶଦ୍ଦ ଶଦ୍ଦ ଯୋଡି କି ସୁନ୍ଦର ଗପ
କବିତା ଲେଖା ଯାଅଇ ।
ସ୍ବରବର୍ଣ୍ଣ ସାଥେ ବ୍ୟଞ୍ଜନ ବର୍ଣ୍ଣ ତ
ଯୁକ୍ତାକ୍ଷର ଯୋଡା ଯାଇ
ଗପ ଗୀତ କାହାଣୀକୁ ଲେଖାଯାଏ
ଶଦ୍ଦକୁ ଶଦ୍ଦରେ ଥୋଇ ।
ॐକାର ନାଦର ଶଦ୍ଦରୁ ଜଗତ
ସର୍ଜନା ସିନା ହେଇଛି
ଶଦ୍ଦ ବିନା ବାକ୍ୟ ନା ସମ୍ଭବ କେବେ
ଅକ୍ଷର ମୂଳ ରହିଛି ।
ଏଇ ଅକ୍ଷରକୁ ପ୍ରଥମେ ଶିଖିଣ
ଶଦ୍ଦ ବାକ୍ୟ ଲେଖା ଯାଏ
ଛୋଟ ଶିଶୁ ଟିଏ ଆ ଆ କହି
କେତେ ଶଦ୍ଦ ବାକ୍ୟ କୁହେ ।
ପ୍ରଥମେ ଯେ ଦିନ ଖଡି ଛୁଏଁ ସିଏ
ମାଆ ଶଦ୍ଦ ଲେଖି ଥାଏ
ବ୍ରହ୍ମା ବିଷ୍ଣୁ ମହେଶ୍ଵର ସ୍ଲେଟ୍ ଆଙ୍କି
ଗୁରୁ ପାଦେ ନମି ଥାଏ ।
ବିବାହ ସମୟେ ଢୋଲ ଶଦ୍ଦ ଶୁଭେ
ମାଇକ୍ ବି ବାଜୁଥାଏ
ମନ୍ଦିରରେ ଘଣ୍ଟ ଶଦ୍ଦ ହୁଳହୁଳି
ଶଦ୍ଦ କର୍ଣ୍ଣେ ଶୁଣାଯାଏ ।
କେତେ ବାଦ୍ୟ ଯନ୍ତ୍ର ଶୁଭା ଯାଉଥାଏ
ଦେବୀ ପୀଠ ସ୍ଥଳ ମାନେ
ମନ୍ତ୍ର ଉଚ୍ଚାରଣ ଶଦ୍ଦ ଶୁଣେ କର୍ଣ୍ଣ
ଶାନ୍ତି ଲାଗେ ଯେ ଜୀବନେ ।
ଶଦ୍ଦରେ ଯେ ଶଦ୍ଦ ଶଦ୍ଦ ଲେଖା ଯାଇ
ବହିଟିଏ ହେଇଥାଏ
ସେହି ବହି ପଢି ଏଇତ ମଣିଷ
କେତେ ଜ୍ଞାନ ସିଏ ପାଏ ।
ଶଦ୍ଦ ତରଙ୍ଗରେ ସଜେଇ ଦେଇଣ
ଗାଳ୍ପିକ ଯେ ଗଳ୍ପ ଲେଖେ
କେତେ ଯେ କାହାଣୀ କେତେ ଅନୁଭୂତି
ତା ଦେହରେ ସିଏ ଯୋଖେ ।
ଯାହା ମୁଁ କହୁଛି ଯାହା ମୁଁ ଲେଖୁଛି
ଶଦ୍ଦର କମାଲ ଇଏ
ଏଇ ଶଦ୍ଦ ପାଇଁ ସାହିତ୍ୟିକଟିଏ
ଜଗତେ ପୂଜିତ ହୁଏ ।
ଲତା ବେହେରା
ଜକା, ଢେଙ୍କାନାଳ
