ସ୍ପର୍ଶ
ଅନିଳ ବିତାଡିତ ଅଭ୍ର ଅଚଳ
ଚୂଡା ଯେବେ ସ୍ପର୍ଶ କରେ
ରିମି ଝିମି ସୁରେ ବିନ୍ଦୁ ବିନ୍ଦୁ ବର୍ଷା
ଧାରା ଧରା ପରେ ଝରେ।
ଆଃ, କି ଅମିୟ ସ୍ପର୍ଶ ଧରା ରାଣୀ
ଉଲ୍ଲସିତା ଉତ୍ଫୁଲ୍ଲିତା
ପ୍ରିୟତମ ନିବିଡ ସାନ୍ନିଧ୍ୟ ଲଭି
ମହାନନ୍ଦେ ସେ ଉସତା।
ଆନ କାହା ପ୍ରେମେ ଭୁଲିନି ସମ୍ଭ୍ରମ
ହୋଇନି କେବେ ଅଧୀରା
ଅମ୍ବର ଅବନୀ ପ୍ରେମ କାଳଜୟୀ
ସେ ପ୍ରେମେ ପୀୟୁଷ ଭରା।
ଆସୁ ଯେତେ ଝଡଝଞ୍ଜା କଦାଚିତ୍
ହୁଏନାହିଁ ଭୟଭୀତା
ନିରୁତା ନିଆରା ପ୍ରେମେ ଭିଜିଯାଏ
ଦିଏ ସୁଧାଝରା ବାର୍ତ୍ତା।
ହେ ମୋସନ୍ତାନ ମାନବଗଣ ପ୍ରେମେ
ଭରନାହିଁ ଆବିଳତା
ଯୁଗଯୁଗର ଜୀବନସାଥି ଜଣେ
ପ୍ରାଣେ ଭରେ ସରସତା।
ପ୍ରେମ ହିଁ ଶାଶ୍ୱତ ଚିର ଉଦ୍ଭାସିତ
ସଂସାର ମଙ୍ଗଳକାରୀ
ଦୈହିକ ଆକର୍ଷଣେ ସଚ୍ଚା ପ୍ରେମୀଟି
ହୁଏନାହିଁ କେବେ ଘାରି।