Uncategorizedବିଳାସିନୀ ପୃଷ୍ଟି ଙ୍କ କବିତା କ୍ଳାନ୍ତ ଅପରାହ୍ନ by Sunil Chandra NayakJuly 23, 20220115 Share0 କ୍ଳାନ୍ତ ଅପରାହ୍ନ ବଢିଲା ବୟସ ପକ୍ବ ହେଲା କେସ ସାହାରା ଲୋଡିଲା ବେଳେ ସମୟ କରୁଛି ଉପହାସ ମୋତେ ଅଲୋଡ଼ା ଏବେ ମୁଁ କାଳେ ପରିଣତ ବୟସର ପ୍ରିୟ ପରିଜନ ଦୂରେଇ ଯାଆନ୍ତି ଭାଗ୍ୟ ଖେଳୁଛି ସାଥିର ଆଶା ଆକାଂକ୍ଷା ମୋ ଦିନୁ ଦିନ ହଜେ ଆଶଙ୍କା ହେଉଛି ମନେ କୋଳେଇ କାଖେଇ ଦୁଃଖ ସହି ମୁହିଁ ବଢ଼ାଇଲି ଯାକୁ ଦିନେ ଦିଅନ୍ତି ଦୂରେଇ ମୋତେ ଶାନ୍ତି ଖୋଜୁଅଛି ସ୍ତ୍ରୀ ପିଲା ନେଇ ନିଜ ପରିବାର ସାଥେ ହିସାବ କରଇ ବୁଢ଼ା ବୁଢ଼ୀ ପାଇଁ ଖର୍ଚ୍ଚ ବଢିଯାଏ ତାର ଭୁଲ କରିଦେଲି ହିସାବ କଲିନି ଭାବି ପୁତ୍ର କନ୍ୟା ମୋର ଧିକ ଜୀବନ ମୋହର ଅଲୋଡ଼ା ଆଖୋଜା ହୋଇଗଲି ମୁହିଁ ପରିଣତ ବୟସର ଦୁର୍ବଳ ଶରୀର ପାଦ ଥର ହର ଦେହରେ ନାହିଁ ଶକତି ରୋଗ ଦାଉ କଲା ବାଧକ ସାଜିଲା ହନ୍ତ ସନ୍ତ ହୁଏ ନିତି ଭାଗ୍ୟ ସାଜେ ମୋର ଦାଉ ବୃଦ୍ଧ ବୟସରେ ସାହାରା ଲୋଡୁଛି ଦୟା କର ମହାବାହୁ ତୁମ ନାମେ ଜୀବ ଯାଉ ବିଳାସିନୀ ପୃଷ୍ଟି ଭୁବନ ଢେଙ୍କାନାଳ