ଆତ୍ମୀୟତା
ସନ୍ତୋଷ କୁମାର ସାହୁ
କେମିତି କେଜାଣି ଦେଖ
ହଜିଯାଇଛି
ଆତ୍ମୀୟତାର ହସ
ମନ ଯେଉଁଠି ଖୋଜୁଛି
ସମୁଦ୍ରଯାକର ଶୋଷରେ
କାଣିଚାଏ ହସର ଆୟୁଷ।
ପ୍ରତିଟି ମୁହୂର୍ତ୍ତ ଏବେ
ତୁମ ଇଚ୍ଛାର ସ୍ଵପ୍ନ
ଭୂମିରୁ ପରିବ୍ୟାପ୍ତ ଆକାଶ
ଝାମ୍ପ ମାରିବାର ଶ୍ଲେଷ
ପରସ୍ତ ପରସ୍ତ ଚରିଯାଏ
ଇନ୍ଦ୍ରଧନୁର ଅବଶୋଷ ।
ଆଖିର ନୀରବ ପୃଷ୍ଠାରେ
ତୁମ ଆତ୍ମୀୟତାର ଛାପ
ହୃଦୟେ ହୃଦୟ ଭରା କୋହ
ତୁମପାଇଁ… ଯୁଗଯୁଗ ପାଇଁ
ଏ କଣ ନୁହେଁ ପର୍ଯ୍ୟାପ୍ତ ?
ଯଦି କେବେ ଆସ ପୁନର୍ବାର
ନିଜ ଅଜାଣତେ
ଅଦିନିଆ ବର୍ଷାପରି
ପ୍ରୀତିର ଫଲଗୁ ବିଛାଇ
କୋଳେଇ ନେଵ ମୁହୂର୍ତ୍ତ
ପୃଥିବୀର ପ୍ରଶସ୍ତ ଛାତିରେ ।
ଆପଣାଇ ନେବ ନିଶ୍ଚିତ
ଖୁସିର ଅଶ୍ରୁ ଢାଲିବ ଆକାଶ
ମନେ ମନେ ସ୍ମରି
ପୂର୍ବ ମିଳନର ମଧୁର ମୁହୂର୍ତ୍ତ
ଭ୍ରମର ଗାଇବ ପ୍ରୀତିର ସଙ୍ଗୀତ
ପୁଷ୍ପ ବାଟିକାର ଚତୁଃଷ୍କୋଣରେ
ତୋଳିନେବ ଜୀବନ ରାଗିଣୀ
ପ୍ରୀତି ଇଲାକାରୁ ନିଜସ୍ଵ ଢଙ୍ଗରେ
ସଂଚରିଯିବ ଆତ୍ମୀୟତା
ଅଦୃଶ୍ୟ ମନ ଆଇନାରେ ।
ନବରଙ୍ଗପୁର