ଅର୍ପିତା

           

                            ରବୀନ୍ଦ୍ର କୁମାର ବେହେରା

ଅର୍ପିତା ସହିତ ଘଣ୍ଟାଘଣ୍ଟା କଥା ,ଘଣ୍ଟାଘଣ୍ଟା ଅନଲାଇନ ରେ ଲେଖାଲେଖି , ପଢ଼ାପଢି । ରାତି ଦଶ ରୁ ଗୋଟାଏ ଦିଇଟା ରାତି ନ ହେଲେ ମନ ବୁଝେନି କି ଖୁସି ଲାଗେନି । ଏ ଅର୍ପିତା କୁ ଆବିଷ୍କାର କରିଥିଲି ଅନଲାଇନ ଓଡ଼ିଆ ସାହିତ୍ୟ ରାଜ୍ୟ ରେ । ସେତେବେଳେ ସେ ଥିଲେ ସମୀକ୍ଷିକା । ମୋ କବିତା କୁସୁମ ର ପାଖୁଡା ଛିଣ୍ଡାଇ,ଗନ୍ଧ ଶୁଙ୍ଘି, ରଙ୍ଗ ଆଣି , ବୃନ୍ତ-ପରାଗ ନଳୀ-ପରାଗ ପେଟି ସବୁକୁ ତା ଚିନ୍ତନ ରାଜ୍ୟରେ ଏମିତି ମନ୍ଥି ସମୀକ୍ଷା କରେ ଯେ ମୋ ଦେହ ମନ ଥରାଇ ଦିଏ । 

ସତେ ତ ମୋ ଠାରୁ ବେଶୀ ଜାଣିଛି , ଏ ଅର୍ପିତା । କିଏ ସେ ? କେଉଁଠି ରହେ ?

ମୁଁ ଚଉଷଠି ଟା ଅନଲାଇନ ସାହିତ୍ୟ ସଂସଦ ରେ ଥିବା ବେଳେ ଦଶ ବା’ର ଟିରେ ତାଙ୍କୁ ଦେଖୁଥିଲି । ନବାଗତା ବୋଧ ହୁଏ । କି କେହି କଲେଜ ଛାତ୍ରୀ ସାହିତ୍ୟ କଳିକା ର ଭୂମିକା ନେଇ ଆସନ୍ତା ଦିନ ରେ ରୂପ-ରସ-ଗନ୍ଧ ଦେବାକୁ ଅବତୀର୍ଣ୍ଣl ।

ସେଦିନ ବର୍ଷା ର ରାତି । ରାତି ୧୧ ଟା ।ସେଦିନ ର ଅର୍ପିତା ର ସମୀକ୍ଷା କେମିତିକା ନିଜର ନିଜର ଲାଗିଲା । ଫୋନ କଲି ।

-ଅର୍ପିତା ?

-ଆଜ୍ଞା ସାର କୁହନ୍ତୁ ।

– ଛାତ୍ରୀ ତୁମେ ??

– ନା, ଗୃହିଣୀ । 

ତାପରେ କଥା ଚାଳିଲା । ଘର, ବୁଗୁଡା ଗଞ୍ଜାମ । ଶାଶୁଘର ପିତାପଲ୍ଲୀ ବ୍ରହ୍ମପୁର । ଭଞ୍ଜବିହାର ର ଓଡ଼ିଆ ସାହିତ୍ୟରେ ସ୍ନାତକୋତ୍ତର । ୯ ବର୍ଷ ର ପୁଅ । ସ୍ୱାମୀ ଙ୍କ ରୋଜଗାର ବେଶିନୁହେଁ । ପାର୍ଟ ଟାଇମ ଚାକିରୀ । ମିଛ କହି ବାହାଘର । ଭଡାଘର । ଏମିତି ଆହୁରି ଅନେକ ।

ଶେଷ ରେ ଅର୍ପିତା କହିଲା, ଆପଣ କଟକ ରେ ରହୁଛନ୍ତି ?

– ହଁ ।

-ମୋ ସାଙ୍ଗ ଘର କଟକ ।

ତିନି ଚାରି ଥର ଛେପ ଢ଼ୋକି ପୁଣି କହିଲା , ନା ସାର । ସତକଥା ହେଲା ମୁଁ ପି ଜି ରେ ଜଣେ ପୁଅ କୁ ଭଲ ପାଉଥିଲି । ତାଙ୍କ ଘର କଟକ , ନୂଆବଜାର । ତାଙ୍କ ନାଁ ଉତ୍ପଳ ।ସେ ଏବେ କଟକ ରେ ରହୁନାହାନ୍ତି, ମ୍ୟାରେଜ କରି ସାରିଲେଣି । ଦିଲ୍ଲୀ ରେ ରହୁଛନ୍ତି ।

– ତୁମେ କଟକ ଆସିଛ ?

– ବହୁତ ଥର ସାର । ବାଲିଯାତ୍ରା ଆଉ ଦୁର୍ଗାପୂଜା ରେ ଯାଏ । ଜହ୍ନ ରାତି ରେ ଯୋବ୍ରା ବ୍ୟାରେଜ ରେ ଉତ୍ପଳ ଙ୍କ ବହୁତ ସମୟ କଟାଇଛି । ପଣା ସଂକ୍ରାନ୍ତି ରେ ଶୁଖିଲା ମହାନଦୀ ର ନିଛାଟିଆ ବାଲି ସାମ୍ରାଜ୍ୟ ରେ ରାଜାରାଣୀ ହୋଇଛୁ । କଟକ ବହୁତ ଭଲ ଲାଗେ ।

– ଆଉ ମୋ କବିତା ?

– ଯିଏ କଟକିଆ, ଯିଏ ମହାନଦୀ ର ମଣିଷ ତା କବିତା ତ ସବୁବେଳେ ମାୟାଧର ମାନ ସିଂ ଙ୍କ ମହାନଦୀ ରେ ଜ୍ୟୋତ୍ସ୍ନା ବିହାର ।

– କଣ କଥା କଥା ରେ ବି ସମୀକ୍ଷା ?

-ହୁଁ ।

ହସ ର ସ୍ୱର ରେ ଅର୍ପିତା ର ‘ହୁଁ ‘ ସେ ବର୍ଷା ରଜନୀ କୁ ମାଦକତା କରିଥିଲା ।

ତା ପରେ ସକାଳ ହୁଏ । ସୂର୍ଯ୍ୟ ଉଠେ । ଶୁଭସକାଳ ଆସେ । ଆଉ ଶୁଭରାତ୍ରୀ ବି ଆସେ ଯାଏ । ଆଉ ରାତି ଦଶ ରୁ ନିଦ ଲାଗିବା ପର୍ଯ୍ୟନ୍ତ କଥା ଆସର ଜମେ ଦୁଇଟି ଫୋନ ର ; କଟକ ରୁ ବ୍ରହ୍ମପୁର ଆଉ ବ୍ରହ୍ମପୁର ରୁ କଟକ । 

ବର୍ଷା ଗଲା, ଶରତ ଗଲା । ଶୀତ ଆସିଲା । ନଭେମ୍ବର ୩୦ । ଅର୍ପିତା ର ଗୁଡ଼ମୋର୍ନିଂ ପରେ ଫୋନ ଡେଡ । ରାତିରେ ୧୫ ଥର ଉଦ୍ୟମ ପରେ ରାତି ବାର ଟା ପନ୍ଦର ରେ ଅର୍ପିତା ର କୋହମିଶା କଥା ଦ୍ଵି ପଦ ଶୁଭିଲା । 

– ସ୍ୱାମୀ ଚାଲିଗଲେ ।

ବ୍ୟତିଗ୍ରସ୍ତ ରେ ପଚାରିଲି , କଣ ହୋଇଥିଲା ?

– ହାର୍ଟ ଆଟାକ । 

ଆଉ କିଛି କହି ପାରୁ ନ ଥିଲା ଅର୍ପିତା । କାନ୍ଦୁଥିଲା ।

କି ସାନ୍ତ୍ୱନା ଦେଇଥାନ୍ତା ଜଣେ ସାହିତ୍ୟିକ । ମୋ କବିତା କୁ ସମୀକ୍ଷା କରି କରି ଏଭରେଷ୍ଟ ଚଢୁଥିବା ଏ ସମୀକ୍ଷିକl କଣ ବୁଝିଥାନ୍ତେ ପ୍ରଶାନ୍ତ ମହାସାଗର ର ଗଭୀରତମ ଖାତ ମେରିଆନା ଟ୍ରେଞ୍ଚ ର ରହସ୍ୟ । ଆଧୁନିକ କବିତା କଣ ବୁଝିବ ଆଧ୍ୟାତ୍ମିକ ସତ୍ୟ ର ଉଦଘାଟନ ?  

ତା ପରଦିନ ଠାରୁ ଜଣେ କବି ଆଉ ଜଣେ ସମୀକ୍ଷିକl ର ସମ୍ପର୍କ କମିକମି ଗଲା । 

ଅର୍ପିତା ବ୍ୟସ୍ତ ଥିଲା ତା ସ୍ବାମୀ ର ଶୁଦ୍ଧିକ୍ରିୟା ପାଇଁ । ଅର୍ପିତା ବ୍ୟସ୍ତ ଥିଲା ତା ଚତୁର୍ଥ ଶ୍ରେଣୀ ରେ ପଢ଼ୁଥିବା ପୁଅ କୁ ବୁଝାଇବା ପାଇଁ । ନିଜ ପାଇଁ । ପଇସା ପାଇଁ । ଘରଭଡା ପାଇଁ । ପୁଅ ପଢ଼ୁଥିବା ସ୍କୁଲ ଦରମା ପାଇଁ । ଘର କୁ ଆସୁଥିବା କ୍ଷୀରବାଲା ର ପଇସା ପାଇଁ । ଅଟୋବାଲା ର ପଇସା ପାଇଁ । ଦୋକାନ ଚିଠା ର ପଇସା ପାଇଁ । ଆଉ ସ୍ୱାମୀଥିବା ବେଳେ ଯେଉଁ ଦଶହଜାର ଟଙ୍କା ଉଧାର କରିଥିଲେ, ତାକୁ ଶୁଝିବା ପାଇଁ ।

ଏତେ ବିରାଟ ପୃଥିବୀ କୁ ମୁଣ୍ଡରେ ବୋହିବାକୁ ମୁଣ୍ଡ ଟାଣ କରୁଥିଲା ସେ । କଣ ମିଳିବ ସେ ସାହିତ୍ୟ ରୁ ? କଣ ମିଳିବ ସେ କବିତା ପଢ଼ା ରୁ ? କଣ ମିଳିବ ସମୀକ୍ଷା ରୁ ?? ସାହିତ୍ୟ କଣ ତା’ର ଭଙ୍ଗା ବୀଣା ର ସଂସାର କୁ ଫେରାଇ ପାରିବ ?

ଗୋଟିଏ ଘରୋଇ କମ୍ପାନୀରେ ସାନ କାମ ଟିଏ ପାଇଥିଲା । ମାସ କୁ ଏଗାର ହଜାର ।

ପ୍ରତିଦିନ କିନ୍ତୁ ଦ୍ଵି ପଦ କଥା ହେଉଥିଲା ଅର୍ପିତା । କେଉଁଦିନ କହୁଥିଲା , ସାର ଆଜି ବହୁତ କ୍ଳାନ୍ତ ହୋଇଯାଇଛି । ମାଲିକ ଟା ବହୁତ ଖରାଉଛି ମୋତେ । ଦଶ ଘଣ୍ଟା ଡ୍ୟୁଟି । ତା ଭିତରେ ଘରେ ରୋଷେଇ, ପୁଅ ର ହୋମ ୱାର୍କ । ଆଜି ଏତିକି ରେ ଥାଉ ପରେ କଥାହେବା ସାର ।

ସାହିତ୍ୟ ରୁ ସନ୍ନ୍ୟାସିନୀ ନେଇଗଲା ଅର୍ପିତା । 

ଦିନେ ହଠାତ ଅର୍ପିତା କହିଲା —

” ସାର ! ଆପଣ ମୋତେ ମ୍ୟାରେଜ କରିବେ ?”

ମୁଁ ନିରୁତ୍ତର ।

– ସାର, ଏ କମ୍ପାନୀ ର ଗୋଟାଏ ଲୋକ ମୋ ପଛେ ପଛେ ଲାଗିଛି । ନିଶା ଖାଏ, ସାର । ମନ୍ଦିର କୁ ଯାଏ, ଚନ୍ଦନ ଲଗାଏ, କଠଉ ପିନ୍ଧେ, କିନ୍ତୁ ପାପ କରେ । ସ୍ତ୍ରୀ ଲୋକ ଙ୍କ ଉପରେ ଖରାପ ନଜର ପକାଏ । ମୋତେ ଭୟ ଲାଗୁଛି ସାର । 

ତା ପରେ ଟିକିଏ ରହି କହିଲା..

ମୁଁ ବି ଏକାଏକା ବଞ୍ଚି ପାରୁନି ସାର । ଆଉ ପାରୁନି ।

ଅର୍ପିତା ର ଫୋଟୋ ମୁଁ ଦେଖିଛି । ବେଶୀ ସୁନ୍ଦରୀ ନ ହେଲେ ବି ଅସୁନ୍ଦରୀ ନୁହଁ । 

ସେ କିନ୍ତୁ ବେଶୀ ସୁନ୍ଦରୀ ସାହିତ୍ୟ ରେ । କବିତା ରେ । ସମୀକ୍ଷିକl ରେ । 

ପଚାରିଲି..

ମୋତେ କାହିଁକି ?

– ଆପଣ ସାହିତ୍ୟିକ ବୋଲି ।

– ସାହିତ୍ୟିକ କଣ ନିଶା ଖାଏନା ?

– ହଁ , ବେଶୀ ଖାଏ ସାର । ସେ ନିଶା କବିତା ର । ତା ମାଦକତା ଭାଷା ର । ତା’ର ଝୁମିବା ଶବ୍ଦ ର ସୌନ୍ଦର୍ଯ୍ୟ ବୋଧ ର । ସେ ରାତ୍ରୀ ର ଅନ୍ଧାର ରେ ଦେଖେ ତା ପ୍ରିୟା ର ଗୋରା ଦେହ ର କଳା ଓଢଣୀ । ସକାଳ ସୂର୍ଯ୍ୟ ରେ ଦେଖେ ତା ପ୍ରିୟା ର ହଳଦୀମଖା ସଜଗାଧୁଆ ମୁହଁ । ରାତି ର ଜହ୍ନ ଆଲୁଅ ରେ ଦେଖେ ତା ପ୍ରିୟା ର ବିମୋହିତ ହସ । ପବନ ରେ ଶୁଭିଯାଏ ସେ ମନ୍ତ୍ରିତ ହସ ର କାଉଁରୀ ମନ୍ତ୍ର । 

-ଥାଉ ସାହିତ୍ୟିକା । ମୁଁ ରାଜି ।

-ମୁଁ ଜାଣିଥିଲି ।

-କେମିତି ?

– ତୁମର କବିତା ଆଉ ମୋ ସମୀକ୍ଷା କେବେଠୁଁ ସମ୍ପର୍କ ରଖି ସାରିଥିଲେ ।

– ଏଇ ସମୀକ୍ଷୀକା ।

-ଉଁ

-କେବେ ମ୍ୟାରେଜ କରିବା ? 

-ତୁମେ କୁହ ।

-ନା , ତୁମେ ।

 

ସମ୍ପାଦକ, ଆଦିଭୂମି ସାହିତ୍ୟ ସଂସଦ ,

ଶିଖରପୁର, କଟକ -୪