ବଂଶୀ
ଜାତି ତା କଣ୍ଟା ବାଉଁଶି,
କାହ୍ନା ହସ୍ତେ ଶୋଭି
ସାଜେ ସେ ବଂଶୀ,
ମନ ଚୈତନ୍ୟ ନିଏ ଆକର୍ଷି.
ଭରି ସମ୍ମୋହନ, କରେ ନିମନ୍ତ୍ରଣ,
ମୋହେ ବୃନ୍ଦାବନ, ହରେ ଗୋପୀମନ
ରାଈ ପରାଣ ହୁଅଇ ତ୍ରାସି,
ପ୍ରତିକୂଳତା ର ପ୍ରତିଘାତ ରେ ବି
ବଢେ ପ୍ରିତୀପଣର ପ୍ରତୀତି.
ପବନ ଟୋପାକ ସାର
ଅଧର ପରଶେ ନୀଳମଣିର
ପଞ୍ଚତାନେ ଝରେ ସୁର
ଧ୍ଵନି ପଞ୍ଚକାଣ୍ଡେ ମାରେ ଶର
ଉଲ୍ଲାସ ଗୋଧନ, ଉଛୁଳା ଯମୁନା
ବିହ୍ୱଳନ୍ତି ଗୋପୀ କୂଳ.
ତମାଳ ବନରେ ମେଳ,
ନିଶି ଅନ୍ଧାରେ ଉଲ୍ଲାସ ଝର,
ହରିଣୀ ହସଇ,
ମଦନେ ମୟୂରୀ
କୀଟଠୁ ବ୍ରହ୍ମ ବାତୁଳ
ମୁଗ୍ଧା ଖଦ୍ୟୋତିକା ଜାଳେ ଆଲ.
ଗୋପେ ଗୋପନତା ମିଥ୍ୟାସାର
ବଂଶୀସ୍ଵନ ବିସରଇ ପ୍ରଲୁବ୍ଧତାର,
ପ୍ରେମେ ଭିଜା ସବୁରି ଅନ୍ତର,
ହଜଇ ଅନ୍ଧାରେ ନିଷିଦ୍ଧପଣତା
ପରକୀୟା ପ୍ରୀତି ମିଛ ହଟ ହଟା
ପ୍ରଣୟ ବନ୍ଧନ ଅମୃତ ବଳୟେ
ଆତ୍ମା ରେ ଆତ୍ମା ବିଭୋର
କୃଷ୍ଣ ପ୍ରେମେ ସର୍ବେ ଜର ଜର.
ବଂଶୀ ବିନା କାହ୍ନା ମୋହନ ସାଜେନା
ସ୍ୱର ବିନା ବାଂଶ, ବଂଶୀ ତ ସାଜେନା
ମୋହନବଂଶୀ ର ସମ୍ମୋହନ ବିନା
ପ୍ରେମ ବାରତା ଅଧୁରା ସିନା
ଉଜାଣି ଅଧୁରା, ରାସ ବି ଅଧୁରା
ଗୋପ ଗୋପ ନୁହେଁ କେଳି ବିନା,
କେଳି ବିନା କୃଷ୍ଣ ନୁହଁ ହୃଷ୍ଟ ଚିତ୍ତ
ଉନ୍ମନା ସେ ପ୍ରୀତି ବିନା.
ମିନତି ଦାଶ
ବାରିପଦା
