ଜୟ ମାଆ ବିରଜା
କି ! ଦୁର୍ଦ୍ଦିନ’
ରାଗ-ସାରଙ୍ଗ
ଉମାକାନ୍ତ ଦାସ
ମହାବଳ ଜନ୍ତୁ ଭୟେ
ଦୁର୍ବଳ ଡରନ୍ତି,
ବିଶାଳକାୟ ଜଙ୍ଗଲେ
ରହି ନପାରନ୍ତି
ସଖି ଗୋ,କହିବି କାହାକୁ।
କେମନ୍ତେ ସୃଷ୍ଟି କରିଲା ପ୍ରକୃତି ଏହାଙ୍କୁ ।।
ଛଞ୍ଚାଣ ଚଞ୍ଚୁରେ ଦେଲା
ଅସୀମ ଶକତି ,
ନିରୀହ ପକ୍ଷୀଙ୍କ ପ୍ରାଣ
ପଡଇ ଆହୁତି,
ଦୂତି ଗୋ ,କହେ ବିରଜାଙ୍କୁ ।
କାହିଁକି ଜନମ କଲା ଏ ଦୁଷ୍ଟ ଜୀବଙ୍କୁ ।।
ଅହି ଅଧରେ ଗରଳ
ନକୁଳେ ଅମୃତ,
ଛାଇ ଦେଖିଲେ ଲଢ଼ନ୍ତି
ଏକି ବିପରିତ ,
ସଖି ଗୋ, ଡେରି ଥା କର୍ଣ୍ଣକୁ।
ହିଂସ୍ର ଜୀବେ ଗଣା ଯାଏ ତାଙ୍କ ଜନମକୁ ।।
ସମାଜ ନାହିଁ କାହାର
ମନୁଷ୍ୟର ଅଛି,
ସାମାଜିକ ପ୍ରାଣୀ ହୋଇ
ନିଷ୍ଠୁର ହେଉଛି,
ଦୂତି ଗୋ,କରେ ଅଧର୍ମକୁ ।
ହିଂସାରେ କାହିଁକି ଜଳେ ଦେଖି ସେ କାହାକୁ ।।
ସତ୍ଯ ଧର୍ମ ଦୟା କ୍ଷମା
ଏ ଚାରି ଶବଦ
ମନୁଷ୍ୟ କରେ କାହିଁକି
ଏହାର ବିବାଦ
ସଖି ଗୋ ,କହିବି କାହାକୁ ।
ଦେଖଇ ଏ ନେତ୍ର ଆଜି ସବୁ ଅକର୍ମକୁ ।।
ନାହିଁ ପତି ପତ୍ନୀ ଭାବ
ଆନେ ରଖି ଧ୍ଯାନ,
ସମ୍ପର୍କ ପିତା ପୁତ୍ରର
ହେଉଛି ଖଣ୍ଡନ,
ଦୂତି ଗୋ ,ଜଳାଏ ପିଣ୍ଡକୁ
ମାନବତା ହଜାଇଣ ଭୋଗୁଛେ ଦୁଃଖ କୁ ।
ସବୁଠୁ ଅଟେ ସୁନ୍ଦର
ସାହିତ୍ୟ ସମାଜ
ସାଧକେ ଅଟନ୍ତି ତା’ର
ସଂସ୍କାର ରକ୍ଷକ
ସଖି ଗୋ, ଦେଖେ ସେମାନଙ୍କୁ ।
ବାହ୍ଯ ମିତ୍ରେ ଛନ୍ଧି ଦେଇ ଉଠାନ୍ତି ସ୍ବାର୍ଥକୁ।।
ଆଦ୍ଯାଶକ୍ତି ଆଦ୍ଯପିତା
କର ହେ ମଙ୍ଗଳ
ଦେଇ ସର୍ବେ ସଦବୁଦ୍ଧି
ତବ ସୃଷ୍ଟି ପାଳ
ଦୂତି ଗୋ,କୁହ ହେ ତାହାଙ୍କୁ
ନୋହିଲେ ବ୍ରହ୍ମାଣ୍ଡ ଯିବ ସାଗର ଗର୍ଭକୁ ।।