ଏ ମତିକା ଗୀତ ସେ
ଉପେନ୍ଦ୍ର କୁମାର ବସ୍ତିଆ
ଏ ମତିକା ଗୀତ ସେ••••
ଅବ୍ୟକ୍ତ କରିଦିଏ ସବୁଦିନ
ହାଡ଼ ମାଂସ ରକ୍ତ ଓ ମଜାକୁ
ତିକ୍ତ ହୋଇ ମାଡ଼ି ଚାଲେ
ହୃଦୟର ଅଭ୍ୟନ୍ତର କୁ ।
ଜନ୍ମରୁ ଏ ଯାଏ ଯେ ,କି ରହିଛି
ଛାତିର କେଉଁ ନିଭୃତ କୋଣରେ
ହେଲେ ଥରୁଟିଏ ବାହାରି ଆସେ
ନାହିଁ ଗଳା ଜିଭ ଦେଇ ବାହାରକୁ ।
ଏ ମତିକା ଗୀତ ସେ••••
ହୃଦୟର କେତେ ଗଭୀରରେ ଥାଏ
ଯାହାକୁ ମୁହୂର୍ତ୍ତେ ଟେ ବି ଅଲଗା
କରି ପାରେନି ନିଜଠୁ ଓ ଆତ୍ମାଠୁ ।
କେବେକେବେ ତରଳି ଯାଏ ଖୁବ୍
ଅସହାୟ ହେଲେ ଲୁହ ହୋଇ
ଆଖିରେ ।ହୃଦୟ ବିଦିର୍ଣ୍ଣ ହେଲେ
ବେଳେବେଳେ ବୋହିଯାଏ ରକ୍ତ
ହୋଇ କ୍ଷତ ସ୍ଥାନରେ ।
ଏ ମତିକା ଗୀତ ସେ••••
ବେଳେବେଳେ ଜଳୁଥାଏ ଛାତି ଭିତରେ
ନିଃସଙ୍ଗ ରାତ୍ରିରେ
କହି ପାରିବେ କି କେମିତି ସେ ଗୀତ ?
ଯାହାକୁ ମୁଁ ଗାଇ ଚାଲିଛି ଗାଉଥିବି
ଜୀବନର ଶେଷ ପର୍ଯ୍ୟନ୍ତ ।
ନିଜେ ବି ,ଶୁଣିନି ଯାହାର ସ୍ୱର କି
ଶବ୍ଦ ନାହିଁ ଆଉ ଯାହାର ଆରମ୍ଭ
ନାହିଁ କି ଶେଷ ନାହିଁ ହୃଦୟର ଏକ
ନିଭୃତ କୋଣରେ ଦୋହଲୁଥାଏ
ପ୍ରତି ପଲକରେ ।
ଏ ମତିକା ଗୀତ ସେ••••
ଯୁଡୁବୁଡୁ କରିଦିଏ ସମସ୍ତ ସତ୍ତାକୁ
ହୃଦୟର ସ୍ପନ୍ଦନ କୁ ।ନିଜ ଭିତରେ
ଲୁଚି ରହିଛି କେଉଁଠି ସମୁଦ୍ର ଲହରୀ
ପରି ମୁଣ୍ଡ ପିଟେ ମନ ହୃଦୟରେ
ଅହରହ ।ନିଜ ଭିତରେ ସେ ଏ ମତି
ଲୁଚି ରହିଛି ବାହାରି ଆସି ପାରେ
ନାହିଁ ।ପ୍ରାଣ ଥିବାଯାଏ ଗାଇ ଚାଲି
ଥିବି ସେ ଗୀତ ।
ରାଉରକେଲା