ମାଆର ମମତା
ଜ୍ୟୋତ୍ସ୍ନା ରାଣୀ ଦେବୀ
ପଛରୁ ଡାକିଲେ ଅଶୁଭ ହୁଅଇ ବୋଲନ୍ତି ଜଗତଜନ
ମାଆ ଡାକିଦେଲେ ପଛରୁ ଥରଟେ ଶୁଭେ ଯାଉଥାଏ ଦିନ ।
ଅଭିଶାପ ନଈ ଯାଉଥାଏ ବହି ଗାଳି ଦେଲେ କେ ଜୀବନେ
ମାଆ ଗାଳି ସବୁ ଦୂରେ ଉଡିଯାଏ ଗୋଧୂଳି ବେଳେ ଯେସନେ ।
ସରଗର ସୁଧା ଢାଳି ଦେଉଥାଏ ତାହାରି ହାତ ପରଶା
ଶାଗପଖାଳ ତା’ ଅମୃତ ମଣୋହି କିଏ ହେବ ତା’ ସରିସା ।
ତା’ ଉଷ୍ମ ଆଶ୍ଳେଷ ମନୁ ଭରେ କ୍ଳେଶ ହୃଦୟେ ଭରଇ ଶାନ୍ତି
ଆଉ କା’ ବନ୍ଧନ ଭରିବ ଜୀବନେ ହରି ସବୁ ଭୟଭ୍ରାନ୍ତି ।
ତା’ ପଣତକାନି ଦେବଙ୍କୁ ଦୁର୍ଲଭ ସୁରକ୍ଷିତ ଜାଗାଟିଏ
ତା’ କୋଳଝୁଲଣା ବିନା ତ ଅଲଣା ସଂସାରର ଯେତେ ଯିଏ ।
ଦେବ ସାଥେ ବାଦବିବାଦ ଲାଗଇ ମାଆ ପରା ଦୁନିଆରେ
ତା’ ଜୀବନ ଦେଇ ସନ୍ତାନର ପାଇଁ ଆୟୁଷକୁ ଭିକ୍ଷା କରେ ।
ନାନାବାୟା ଗୀତ ପରାଣ ପୂରିତ ହରଇ ତ ଦୁଃଖଶୋକ
ତା’ କୋମଳଛୁଆଁ ମନୁ ହରେ ନିଆଁ ଦିଅଇ ଦିବ୍ୟ ଆଲୋକ ।
ତା’ ପଣତଛାଇ ଦିଏ ଘଉଡାଇ ସପତ ସୁରୁଜ ତେଜ
ତା’ ମୁଖ ଦର୍ଶନ ଅଶୁଭ କେମିତି ଆରେ ମୁଢ଼ମତି ହେଜ ।
ମରଣମୁଖରୁ ଯମ ସଦନରୁ ଫେରି ଆସୁଥାଏ ମାଆ
ତା’ ଶ୍ରବଣେ ଯଦି ପଡିଯାଏ ଟିକେ ସନ୍ତାନର ଡାକ ଆହା!
ମାଆ ନୁହଁ କେବେ ଡାହାଣୀ ରଙ୍କୁଣୀ ସରଗର ସୁନ୍ଦରୀ ପରୀ
ତା’ର ଅନ୍ତର୍ମନ କେଡେ ନିରିମଳ ଥା’ ତା’ ଚରଣ ବରି ।