ତୁମେ ରାଗିଗଲେ
ଆଦରମଣି ପ୍ରଧାନ
ତୁମେ ରାଗିଗଲେ
ସ୍ତବ୍ଧ ହୁଏ ସୂର୍ଯ୍ୟ
ଜହ୍ନ ବି ଉଁଏନି ଆକାଶେ,,,
ନୀରବରେ ଝଡ଼ ଧୂଳିସାତ କରେ
ଧରଣୀ ବି ଥାଏ ଅଶାନ୍ତ,,,
ତୁମେ ରାଗିଗଲେ
ହଲିଯାଏ ହିମାଳୟ ଆଉ ହିମଗିରି
ସାତ ସମୁଦ୍ର ଶୁଖିଯାଏ
ମୋ ଆଖିର ଲୁହ ଧାରରେ,,,
ଶ୍ରଵଣରେ ବି ଶୁଖୁଥାଏ
ବୈଶାଖୀ ର ବାଲୁଚର,,,
ତୁମେ ରାଗିଗଲେ
ସୃଷ୍ଟିର ସୌନ୍ଦର୍ଯ୍ୟ ବି
ସବୁ ଫିକା ଫିକା ଲାଗେ
ଲାଗେ ଅସହାୟ,,,
ଶରୀରରେ ସବୁ ରକ୍ତ କଣିକା
ଲୁହରେ ଭାସିଯାଏ ,,,
ତୁମେ ରାଗିଗଲେ
ଆକାଶ ବି ନଇଁ ଯାଏ
ବସୁଧା ବି ଖସିଯାଏ
ମୋ ଦୁନିଆର ପାଦତଳୁ,,,
ମୁଁ ଯାଏ ଖଣ୍ଡ ଖଣ୍ଡ ହୋଇ
ମୋର କିଛି କହିବାର ନାହିଁ,,,
ତୁମେ ରାଗିଗଲେ
ସୃଷ୍ଟି ହୁଏ ଶତାବ୍ଦୀର
ସହ ସହ ଶୂନ୍ୟତା ଆଉ
ଶୂନ୍ୟତାର ଶ୍ମଶାନ ,,,
ମୁଁ ବସିଥାଏ ତୁମ
ପବିତ୍ରତାର ପ୍ରେମକୁ
କୋଳରେ ଧରି,,,,
ତୁମେ ରାଗିଗଲେ
ହଜିଯାଏ ମୋ ସମ୍ଭାବନାର ପୃଥିବୀ,,,
ଭୁଶୁଡି ପଡେ ମୋ ବିଶ୍ୱାସର
ତାଜ ମହଲରୁ ସବୁ ସ୍ମୃତି,,,
ପରାସ୍ତ ପ୍ରେମିକା ସାଜି
ଇଛା ହୁଏ ତୁମ ଛାତିରେ
ନୀରବରେ ଲାଗିଯିବାକୁ,,,
ଭୁଲର ସବୁ ଲୁହକୁ ଢାଳି ଦିଅନ୍ତି
ତୁମ ପ୍ରଶସ୍ତ ବକ୍ଷରେ,,,
ସିଙ୍ଗିଟି,ଚାନ୍ଦବାଲି, ଭଦ୍ରକ