ମାୟା
ମୂର୍ତ୍ତି ଟିଏ ଟାଣିନେଲା ମତେ
ନିଜ ଆଡ଼େ
ତା’ ଅନ୍ତର ଭିତରେ
କି ଉଷ୍ଣତା ଥିଲା କେଜାଣି
ଜାକି ଜୁକି ହୋଇ ଶୋଇ ପଡ଼ିଲି
ଯେମିତି କାହିଁ କେତେ ଯୁଗରୁ
ଶୋଇ ନଥିଲି ।
ମନ ଭିତରେ ପୋଡ଼ି ଯାଇଥିବା
କିଛି ଅଙ୍ଗାର ଥିଲା
ସେଥିପାଇଁ ଶବ ଭଳି ଦିଶୁଥିଲି
ଅଜଣା ଥିଲି ଏ ମୃତ ଆତ୍ମା କୁ
ଜୀବିତ କରିବି ପୁଣି କେମିତି ?
ପାହାଡ଼ ଭଳି କୁଢ଼ ହୋଇଥିବା
ଅଵଲେପ ଅନ୍ଧାର କୁ ପୋଛି
ସଫା କରିବି କେମିତି??
ଆଗରେ ସ୍ୱଚ୍ଛ ନଇ ଥିଲା
ନିଜ ଅସ୍ତିତ୍ବ ଭିତରେ
ବୁଡ଼ି ରହିଥିବା ପର୍ବତ ଥିଲା
ବାଘ ମୁହଁ ପରି
ବଡ଼ ବଡ଼ ପଥର ର
ଗୁମ୍ଫା ଥିଲା
ମୁଁ ଯେବେ ବୁଡ଼ିବାକୁ ଚାହିଁଲି
ସେ ସ୍ୱଚ୍ଛ ପାଣିରେ
ମୂର୍ତ୍ତି ଟିଏ ମୋ ବାଟ ଓଗାଳିଲା।
ଆଶ୍ଚର୍ଯ୍ୟ ରେ ଦେଖିଲି କ୍ଷଣିଏ
ଏ ମୂର୍ତ୍ତି ର ବି
ଏତେ ଆତ୍ମୀୟତା ମୋ ପାଇଁ ?
କିଏ ଲାଗେ ମୁଁ
ସେହି ମାଟି ପିତୁଳାର ?
ମୂର୍ତ୍ତି ଟାର ଭାଷା ନଥିଲା
ଖାଲି ଏକ ଲୟରେ ହିଁ
ମୋତେ ଦେଖୁଥିଲା
କିଛି ଟା ମୁହୂର୍ତ୍ତ ରେ
ତା ବନ୍ଧନ ଟା ମୋତେ
ଖୁବ୍ ଆତ୍ମୀୟ ଲାଗିଲା
ଧୀରେ ଧୀରେ ତା’ ବାହୁ
ମୋତେ କବଳିତ କଲା ।
ଅଣ ନିଶ୍ୱାସୀ ହୋଇ
ମୃତ୍ୟୁ ପ୍ରାପ୍ତ ହେବା ପୂର୍ବରୁ
ତାକୁ ଧକ୍କା ଦେଇ
ଆଗକୁ ଧାଇଁଲି
ମୂର୍ତ୍ତି ଟା ତଳେ ପଡ଼ି
ଚୂର୍ଣ୍ଣ ହୋଇଗଲା ।
ତା’ ଭିତରେ ଅନେକ ଆବର୍ଜନା ଥିଲା
ସେ ଆବର୍ଜନା ଭିତରେ
ନାମ ଫଳକ ଟେ ତା’ର ପଡ଼ି ରହିଥିଲା
ସେଥିରେ ଲେଖା ଥିଲା “ମାୟା”…..।
ଲୁନାର ଦାସ
ମହୋଦଧି ନିଲାୟସ ଆପର୍ଟ ମେଣ୍ଟ
ତମାଣ୍ଡୋ, ଭୁବନେଶ୍ୱର