ତତେ କେ କହିବ ମଣିଷ ବୋଲି
କୁନା ସେଠୀ
ଛାଡ଼ିଦେଲୁ ତୁହି ମଣିଷ ପଣିଆ
ମାନବିକତା କୁ ଗଲୁଣି ଭୁଲି
ହାତ ପାତିବାର ସ୍ଵଭାଵ ହୋଇଲା
କରମ ଟା ତୋର ଗଲାଣି ଚୁଲି ।
ପଶୁ ପରି ହିଂସ୍ର ହେଉଛୁ ବୋଲି ତୁ
ମଦ ମାଂସ ହେଲା ତୋହରି ସାଥି
କେମିତି ବଂଚିଛୁ ଜାଣିନୁ ତୁ ନିଜେ
ମନେ ମନେ ତୁହି ଭାବୁଛୁ ରଥୀ ।
ବଚନ ଅଭାବେ ଦରିଦ୍ର ହୋଇ ତୁ
ଅପଯଶ ପାଉ ସବୁ ଜାଗାରୁ
ଶରୀର କୁ ଗଢୁ ଚରିତ୍ରକୁ ଛାଡି
ଏମିତି ଜୀବନ କେଉଁ ଭାବରୁ ।
ରାଗ ,ଅଭିମାନ,ଇର୍ଷା ବହି ଦେହେ
ବାଛିଛୁ ବାଟକୁ କରି ନିଜର
ସ୍ୱାର୍ଥପର ହୋଇ ନିଜ ସମାଜରେ
କରିଛୁ ଆପଣା ଜନକୁ ପର ।
ଭାଇ, ଭଉଣୀ, ବାପା ମାଆ ତୋହରି
ପରିଚୟ ଛାଡି ଅଛନ୍ତି ଲୁଚି
ସତେକି ସରଗୁ ଓହ୍ଲାଇ ଆସିଛୁ
ଜନମିନୁ ତୁହି ନାହିଁ ତୋ ସୁଚି ।
ପୋଷାକ ଭୁଲିଛୁ ଉଲଗ୍ନ ପରାଏ
ଛାଡିଛୁ ସଂସ୍କାର ତୋହରି ନିଜ
ଯନ୍ତ୍ର ସାଥିରେ ମନ୍ତ୍ର କରି ତୁହି ଯେ
ଟଙ୍କା ଟଙ୍କା ଖାଲି ନିଇତି ଭଜ ।
ଏମିତି ଗୁଣରେ ମଣିଷ ହୁଏନି
ହୁଅଇ ଅମଣିଷ ପରି ଜଣେ
କିଏବା କହିବ ମଣିଷ ତତେରେ
ପ୍ରଥମେ ତୁହି ତ ନିଜକୁ ଜାଣେ ।