Uncategorizedପ୍ରତାପ କୁମାର ପଣ୍ଡା ଙ୍କ କବିତା ବୟସର ଅପରାହ୍ନେ by Sunil Chandra NayakJuly 12, 20220126 Share0 ବୟସର ଅପରାହ୍ନେ ଦେଇ ଦେଇ ଛାଇ ବୟସ ବଢିଲା ଚାହିଁଛି ସେ ଥୁଣ୍ଟା ହୋଇ , ପାଖରେ ତାହାର ଆହାଃ କହିବାକୁ ଜଣେ ହେଲେ କେହି ନାହିଁ । ସ୍ବାର୍ଥ ଜର୍ଜରିତ ଚେତନା ବିହୀନ ମିଛ ମାୟା ଭବ ଭୁଇଁ , ଲୁଚି ଲୁଚି ଏଠି କାନ୍ଦିବାଟା ସାର ସ୍ମୃତି ଦର୍ପଣକୁ ଚାହିଁ । ଦିନେ ଥିଲା ସିଏ ସଭିଙ୍କ ନିମନ୍ତେ ଭରସାର କେନ୍ଦ୍ରବିନ୍ଦୁ, କାହାକୁ ବି କେବେ ନିରାଶ କରିନି ହୃଦୟ ତା ସପ୍ତସିନ୍ଧୁ । ତ୍ୟାଗରେ ନିହିତ ଅପାର ଆନନ୍ଦ ସେହି ତା ଜୀବନ ଧର୍ମ, ଅନ୍ୟ ପାଇଁ ପୁଣି ଜଳିଛି ନିରତ ତଥାପି ଭୁଲିନି କର୍ମ । କେତେ ଯେ ଜୀବନ ତା ବିଶାଳ ବକ୍ଷେ ବସି ବସି ରାତିଦିନ , ଦେଖୁଥିଲେ ନିଜ ଉଜ୍ଜ୍ୱଳ ଭବିଷ୍ୟ ଶକ୍ତ କରୁଥିଲେ ମନ । ଯେଉଁମାନେ ସବୁ ଆଶରାକୁ ତା’ର ଚାହିଁ ରହିଥିଲେ ଦିନେ, ଅସହାୟ ଦେଖି ଛାଡ଼ି ଚାଲିଗଲେ ବୟସର ଅପରାହ୍ନେ । କାହାକୁ କହିବ କିଏ ବା ଶୁଣିବ ତା’ ଜୀବନ ଅନୁଭୁତି , ନିଜକୁ ନିଜେ ସେ ପଚାରୁଛି ଖାଲି ଏଇ କି ସଂସାର ପ୍ରୀତି ? ପ୍ରତାପ କୁମାର ପଣ୍ଡା ରାଉରକେଲା