ଅତୀତ କି ଫେରେ
ସୁକାନ୍ତ ଖଣ୍ଡା
ସେ କାନ୍ଦୁଥିଲା ତୁହାଇ ତୁହାଇ
ଯେଉଁଦିନ ସବୁ ସ୍ମୃତି ହଜି ଯାଇଥିଲା
ବୈଧବ୍ଯ ଯନ୍ତ୍ରଣାରେ ଛଟପଟ ହୋଇ।
ସବୁ ଅତୀତ ହେଲାଣି
ପୋଛି ସାରିଲାଣି ହୃଦୟରୁ
କୋହ ଆଉ ଲୁହ
ନୂଆ ଉନ୍ମାଦରେ ଭାସିଲାଣି ସ୍ବପ୍ନର ତରଙ୍ଗେ।
ଆଜି ପୁଅ ବଡ଼ ହୋଇଛି
ଶିକ୍ଷା ଓ ଦୀକ୍ଷା ସହ ଭଲ ରୋଜଗାର
ଆଉ ମାଆଙ୍କ ସ୍ବପ୍ନକୁ ସାକାର ପାଇଁ ଅଣ୍ଟା ଭିଡି଼ଲାଣି
ପ୍ରତିକ୍ଷଣ ମାଆ ବିନା
ଯେମିତି ଅଧୁରା ଜୀବନ।
ମାଆ ତାର ସ୍ବପ୍ନର ସୌଦାଗର।
ସେ ଆଜି ବିବେକର ଅଧିନରେ ଚାଳିତ
ଉଚ୍ଚ କର୍ମ ପାଇଁ
ମନକୁ ଫିଙ୍ଗିଛି କାହିଁ କେତେ ଦୂର
ଫଳତଃ ସାରା ସଂସାର ଚିହ୍ନି ସାରିଲାଣି।
ମାଆ ଆଖିରେ ଆନନ୍ଦର ଲୁହ
ଯଦି ବାପା ବଞ୍ଚିଥାନ୍ତେ
କେତେ ଖୁସି ନ ହୁଅନ୍ତେ କହିଲ?
ପୁଅ ଲୁହ ପୋଛିଦେଇ କହିଲା
ମାଆ ଅତୀତ ଫେରେନି
ଯଦି ଫେରି ଆସୁଥାନ୍ତା
ପାଖରୁ ଯାଆନ୍ତାନି ମଧ୍ଯ ଦୂରକୁ।
ମାଆ ପୁଅକୁ କୁଣ୍ଡାଇ
ଈଶ୍ବରଙ୍କୁ ଧନ୍ଯବାଦ ଦେଲା
ଯା’ର ଦାନ ହିଁ ମହାନ।
ଅତୀତ ନ ଆସୁ କି ନ ଆସୁ
କିନ୍ତୁ ପୁଅ ସଂସାରରେ
ମରି କି ଅମର ହିଁ ହେଉ।
***